Ik mag naar Borneo!! Hoe cool is dat!
Maar vooral geen emotie laten blijken, doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat ik dus naar Borneo mag, da’s dus ver weg, lang vliegen, en ook rosse apen zien. Maar voor de buitenwereld doe ik de chill-modus. ‘Oh ja’, zeg ik dan langs mijn neus weg, ‘ik moet ook nog naar Borneo, niet lang na Tokio,’ zeg ik rustig. Want ook dat nog, ik moet naar Tokio!! Moeten, naar Tokio, niet zo lang voor Borneo!! ‘En misschien ga ik ook nog eventjes naar Seoul, maar ik weet nog niet of ik wel ga’. Mijn blik hierna is er één van totale relaxe normaalheid.
Mijn naam is dus chill, ik laat dan geen emotie zien, en hoe intenser men mij aankijkt, hoe meer ik chill. ‘En hoe was jouw dag, vraag ik dan?’ Met een grijns.
Cool doen is eigen aan ervaren reizigers. We lopen gezwind naar de poortjes van de security en helpen regelmatig vriendelijke doch iets minder ervaren medereizigers om hun barcode juist te leggen onder de scan, met de minzame glimlach, uiteraard. Vervolgens glimlachen we nog minzamer als we diezelfde rookies zien sukkelen aan de fastlane-gate, en ze snel eventjes opzij gaan staan, zodat wij extra fast kunnen scannen, terwijl we hen met eenzelfde ervaren snelheid melden dat zij een beetje verder dienen aan te schuiven. ‘Aan die lange rij?’ Vragen ze dan. ‘Aan die lange rij’, melden we vervolgens met een ietwat verontschuldigende glimlach.
We lopen vervolgens nog gezwinder naar de business lounge met onze dierbare spaarkaart, waar we als kind aan huis onmiddellijk een krantje claimen en we weten in welke lounge de lekkerste Sauvignon Blanc te vinden is.
Aan de boarding gate, waar we door onze telefoon aan onze hoogst belangrijke contacten melden ‘dat we aan het boarden zijn’, schuiven we de ene keer onmiddellijk mee aan opdat we onze handbagage zouden kunnen wegstoppen op de overvolle vlucht en de andere keer wachten we relax tot op het laatst omdat de vlucht slechts half-vol zit. Chill is dat. Mega-cool.
Maar de waarheid is; de helft van de tijd krijg ik mijn boarding pass niet gescand en word ik geholpen door een lief oud vrouwtje die voor de eerste keer naar haar kleinzoon vliegt, en de helft van de keren sta ik in het midden van een lange rij wanneer ik doorheb dat er FTL op mijn boarding pass staat. Ik word regelmatig geweigerd in een lounge en mijn priority pass is regelmatig niet van toepassing. En mijn handbagage, tja, die krijg ik meestal amper in het daarvoor bedoeld vakje (ik zit altijd onder de kleinste vakjes, en ik hoor mijn laptop altijd wat kraken).
Maar ik mag naar Borneo! Hoe cool is dat!!
Tot volgende maand, Jan
© Travel Magazine
www.travel-magazine.be
